Ben bir Meşe ağacıyım.

Sert ayaza ve zorluklara göğüs gererim yapraksız.

Üşüdüm...

Soğuktan içim yandı

Yine de suçlayamadım yapraklarımı.

 

Oysa uzaktan bakıp da beni tanıyanlar bilirler gücümü

Âciz kaldım ama yaprağa da atamadım suçu.

 

Ben bir Akçaağacıyım.

Sandılar her yerde yetişirim!

Renklerim göstermedi mi, acılarımı?

Kırmızıyım, tam da acının rengi!

Sonbaharda döküyorum yaşanmışlığı

 

Ben bir Huş ağacıyım.

Uçucu yapraklarım dertlerime eşlik edemedi

Bende topladım derdimi, semaya yükseldim

 

Ben Kayın ağacı değilim!

Çatlaklarla dolu hayatım benim!

İnsanlara karşı da öyle dayanaklı değilim.

 

Ben Ceviz ağacı değilim!

Yetişemem her yerde

Nasıl kök salarım ki güvenmezsem?

Bu yıl sonbaharda dökmezsem yapraklarımı

Yenilemezsem zihnimi, öyle nasıl yaşarım?

 

Çam ağacı nasıl biriktiriyor içinde o kadar acıyı?

Ama bir ateş sarıyor bacayı...

Nasıl da patlayıp saçılıyor kozalakları

Bir ateşle...

Nasıl da yanıp kül oluyor, sanki hiç var olmamış!

 

Ben Çam ağacı hiç değilim!

Başka baharlarda da meyve vereceğim günlerim var benim!